Επρόκειτο για ναό λιθόκτιστο με δίρριχτη κεραποσκεπή στέγη. Είχε νάρθηκα με δύο εισόδους. Στον βόρειο τοίχο του νάρθηκα δέσποζε η τοιχογραφία της Υπαπαντής και ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος που έφερε στις γηραλέες αγκάλες του το βρέφος – Χριστό, μια παράσταση που ήταν προσφιλέστατη στους πιστούς, προπαντός στις μητέρες, οι οποίες αγαπούσαν να προσεύχονται για τα τέκνα τους όχι μόνο στην Παναγία, αλλά και στον «δίκαιον Πρεσβύτην». Ο κυρίως ναός περιγράφεται χαμηλότερος από τον νάρθηκα, σκοτεινός, με λιθόστρωτο δάπεδο. Στο ιερό διακρίνονταν βυζαντινές τοιχογραφίες ιδιαίτερου κάλλους και αξίας. Οι εικόνες του τέμπλου που περιφυλάχθηκαν μέχρι σήμερα σε ασφαλή τόπο, φιλοτεχνήθηκαν από τη γνωστή σχολή αγιογραφίας της Εράτυρας κατά το πρώτο ήμισυ του 19ου αιώνος με τη μέριμνα του Καθηγουμένου Ιερομονάχου Διονυσίου του Σιατιστέως. Παλαιότερο κειμήλιο αποτελεί η εφέστια εικόνα της «Παναγίας της Καθοδηγητρίας», που χρονολογείται τουλάχιστον από τον 16ο αιώνα ή και νωρίτερα.

Κατά την πρώτη επίσκεψη του στη Μονή ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας Σισανίου και Σιατίστης κ. Αθανάσιος, λίγες ημέρες έπειτα από την ενθρόνισή του, ακούγοντας την αφήγηση αυτή, επισήμανε ότι δεν είναι σπάνιο κατά τον καιρό της ανακαινίσεως ερειπωμένων Μονών, όχι για την λειτουργία των ναών τους, αλλά για την εγκατάσταση εκ νέου μοναχών, να εμφανίζονται οι άγιοι κτήτορες ή οικήτορες της Μονής, προκειμένου να δηλώσουν με ένα σημείο την ευαρέστησή τους και την αδιάλειπτη συμπαραστασή τους στη μοναχική βιοτή των νεόφυτων μελών της.

Ένα δεύτερο σημείο, κατά τα εγκαίνια των πτερύγων με τα κελλιά προκειμένου να κατοικηθούν για πρώτη φορά, συνέβη την ώρα του αγιασμού που τελέσθηκε από τον Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Αντώνιο. Εμφανίσθηκαν τρία λευκά περιστέρια (ενώ δεν υπήρχαν στην περιοχή), τα οποία πέταξαν κυκλικά πάνω από το Καθολικό και κάθισαν στον μικρό τρούλο του ιερού μέχρι τη στιγμή της ευλογήσεως των εργασιών από τον Επίσκοπο.

Σύντομα τελέσθηκαν διαδοχικά από τον Επίσκοπο Αντώνιο οι πρώτες μοναχικές κουρές, της μοναχής Φεβρωνίας και της μοναχής Ευγενίας, οι οποίες έκτοτε κοπίασαν δι΄ έργων αγαθών και διά προσευχής μετά ζήλου· αγωνίσθηκαν «τὸν ἀγῶνα τὸν καλόν», με τα ιδιαίτερα χαρίσματα και τα προσωπικά «τάλαντα» που έλαβαν από τον Θεό, τιμώντας το μοναχικό πολίτευμα και θέτοντας τις ρίζες για την ανάπτυξη του νέου μοναστικού δένδρου στη μικρή και αφανή Μονή της Θεοτόκου. Έπειτα από την κοίμηση της Γερόντισσας Ευγενίας και ακολούθως την εκδημία του Επισκόπου Αντωνίου, ο διάδοχος Επίσκοπος Παύλος έδωσε νέα ώθηση και ανακαίνιση στη Μονή, εργαζόμενος μάλιστα διά των ιδίων χειρών και ιδίων εξόδων. Επί της Αρχιερατίας του τελέσθηκε επίσης η κουρά της μοναχής Αγάπης από τον πεφιλημένο γείτονά του Επίσκοπο Καστορίας Σεραφείμ, ο οποίος χάρισε μία δεύτερη εξέχουσα ευλογία στη Μονή με τη συμμετοχή και τη σύμπραξή του στα εγκαίνια του Καθολικού, τα οποία τελέσθηκαν μόλις το έτος 2019 από τον Σεβασμιώτατο Ποιμενάρχη μας κ. Αθανάσιο.

Εν κατακλείδι σημειώνεται ότι προ λίγων δεκαετιών ταυτίσθηκε προς καιρού από ορισμένους το όνομα του Καθηγουμένου της Μονής της Παναγίας του Δρυοβούνου, του Ιερομάρτυρος Διονυσίου του Σιατιστέως, με τον συνώνυμο Όσιο Διονύσιο τον Σιατιστέα της Βατοπαιδινής Σκήτης του Αγίου Δημητρίου στο Άγιον Όρος. Πλέον έχει ερευνηθεί και είναι γνωστή με περισσότερες λεπτομέρειες η ησυχαστική βιοτή του Οσίου Διονυσίου στο Άγιον Όρος, οπότε η Σιάτιστα καυχάται εξίσου για τα δύο άγια βλαστάρια της.

Ο Όσιος Διονύσιος ο Σιατιστεύς της Βατοπαιδινής Σκήτης του Αγίου Δημητρίου, γεννήθηκε στις αρχές του 18ου αιώνος και βαπτίσθηκε Δημήτριος. Αν και έλαβε στοιχειώδη μόρφωση, μεταβαίνοντας στο Άγιον Όρος διέπρεψε στον αγώνα της ασκήσεως και της προσευχής και έλαβε άνωθεν πλούσια χαρίσματα. Έζησε ησυχαστικά στη Σκήτη του Αγίου Δημητρίου με μια μικρή συνοδεία μέχρι την οσιακή τελευτή του. Από τον μαθητή του Ιερομόναχο Ιερόθεο, μετέπειτα κτήτορα της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Ύδρας, καταγράφηκαν και διασώθηκαν ορισμένα στοιχεία του βίου του.
Τα χαρίσματα που τον κοσμούσαν – όπως η εγκράτεια, η αδιάλειπτη προσευχή, η διάκριση, η παρηγορία, ο λόγος – τον κατέστησαν γνωστό πνευματικό πατέρα στο Άγιον Όρος και πολλοί προσέτρεχαν στο πετραχήλι του για να λάβουν καθοδήγηση και ανάπαυση. Έχαιρε ακόμη του σεβασμού και της φιλίας σύγχρονών του εξεχουσών μορφών του Αγίου Όρους, ακόμη και Πατριαρχών, ενώ εξομολογείτο σε αυτόν ο Άγιος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Ε΄ κατά την εξαετή παραμονή του στον Άθωνα. Συνέγραψε το βιβλίο Ίχνος Χριστού, το οποίο επαινεί ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης με προσωπική του επιστολή προς τον Όσιο Διονύσιο τον Σιατιστέα.

Τη 19η Φεβρουαρίου του 1794, προγνωρίζοντας την ημέρα και την ώρα του θανάτου του, εισήλθε στο παρεκκλήσιο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Μαρίνης, την οποία ευλαβείτο ιδιαιτέρως, και αποχαιρετώντας τα πνευματικά του τέκνα εξεδήμησε προς τον Κύριο.